Nieuws

Wereldfotografiedag

Op 19 augustus 1839 presenteerde de natuurkundige Francois Arago de ‘daguerreotypie‘, de eerste fotografische procedure om beelden te ontwikkelen, op de Academie voor Wetenschappen en Beeldende Kunsten in Parijs.

Het was dan ook op die dag dat de hele mensheid begon met het vereeuwigen van momenten, momenten, details en ze in te prenten via het netvlies in een proces dat sindsdien onverminderd doorgaat.

Maar de geschiedenis moet geëerd worden, altijd, om haar herinnering te bewaren, dezelfde herinnering die we, dankzij een foto, tot in het kleinste detail intact kunnen houden.

Het was in 1826 dat Joseph Nicéphore Niépce de eerste foto ter wereld kon maken met een camera obscura. Hij slaagde er niet alleen in om een beeld vast te leggen, maar ook om het vast te leggen op een fysieke drager. Het resultaat was de wereldberoemde heliograaf op een tinnen plaat, ‘Uitzicht vanuit het raam in Le Gras‘ (in het Frans ‘La cour du dolmaine du Gras’), die vandaag de dag nog steeds bewaard is.

Niépce begon in 1829 samen te werken met Louis Daguerre om deze uitvinding verder te ontwikkelen, maar hij overleed vier jaar na deze samenwerking. Daguerre moest deze nieuwe methode dus in zijn eentje verbeteren tot de datum waarop we zijn uitvinding vieren zoals we die nu kennen.

Camera obscura

Een nieuwe kunst

Bovendien is het sinds 2010 elke 19 augustus Wereldfotografiedag, dankzij de Australische fotograaf Korske Ara.

Fotografie is nog niet zo lang geleden uitgeroepen tot een kunst op zich. Het belang van fotografie begint bij de etymologie van het woord zelf: van het Griekse ‘phos‘, wat licht betekent, en ‘graphé‘, wat letterlijk ‘het schrijven van licht‘ betekent.

Er zijn veel kunstenaars die in de loop der tijd besloten hebben om hun leven te wijden aan fotografie, en die begonnen met het produceren van werken op het gebied van mode, kunst, dans en theater die ons vandaag de dag nog steeds weten te boeien.

Van alle tijdsperioden was het het surrealisme – rond 1920 – dat de meest eigenaardige manier gebruikte om foto’s te maken: d.w.z. door elementen naast elkaar te plaatsen die paradoxaal genoeg ver van elkaar verwijderd waren en geen betekenis voor elkaar hadden, met de bedoeling boodschappen in te prenten die verband hielden met de diepste, verborgen, droomachtige gevoel van onze emoties.

Vrijheid, het motto van de fotografen van de surrealisten – onder wie we ons de beroemde Man Ray herinneren -, een vrijheid die wordt uitgeoefend en gewild door de manifestatie van een onderbewustzijn dat onmogelijk rationeel te ontcijferen is, maar uitzonderlijk gemaakt dankzij de menselijke psyche, zelfs verklaarbaar door middel van dromen .

Creditfoto: Samantha Jade Royds

Foto door Man Ray

Al met al lopen we bij het praten over fotografie en haar exponenten echt het risico te verdwalen in de meanders van betekenaars en betekenissen, want het is juist de vrijheid om elk beeld dat ons wordt voorgeschoteld te kunnen interpreteren op basis van onze individuele emoties en bewustzijn dat deze kunst ook tot protagonist van de digitalisering maakt.

Dankzij nieuwe technologische apparaten drukken we niets meer af, maar bewaren we onze herinneringen in digitale dozen, met het risico dat ze hun duurzaamheid en emotie verliezen.

Daarom nemen de BiHoliday-vakantiedorpen elk jaar een gemeenschappelijke gedachte aan: hun ogen opheffen naar de hemel, herinneringen inprenten, emoties vastleggen en ze vervolgens nog echter en tastbaarder maken dankzij een echte afdruk: die van hand tot hand gaat; die leeft door aanraking en zicht; die niet slechts een herinnering blijft, maar een pagina wordt die steeds opnieuw kan worden geschreven. Laat het een les en een verhaal zijn; een koorverhaal over wat we echt hebben mogen ervaren – dat is de constante hoop – in ons individuele of collectieve leven.

Soms is er maar een ‘klik’ nodig en heb je niet eens woorden nodig. Ga je nu je favoriete foto kiezen? Misschien is het wel degene die je nog moet nemen…