Nieuws

Internationale Hondendag 2022

“Goedemorgen Lilibeth, goedemorgen Kira, hoe gaat het vandaag?

Waarom kwispel je met je staart?”

Kira

“Goedemorgen Mario! Het gaat vandaag heel goed met ons. Vanmorgen kreeg Lilibeth een heel groot bot cadeau en deelde het met mij, wist je dat? Wil je het zien?”- zegt Kira

“Heb jij even geluk, Lilibeth! Ik probeerde, degenen die we nog steeds ‘baasjes’ noemen, te laten weten dat ze vandaag wat meer tijd met me moeten doorbrengen, met mij naar de zee gaan en knuffelen, ik bedoel: alle dingen waar wij honden voor geboren zijn, toch?

In plaats daarvan, niets: ze zijn vertrokken en vertelden ze mij met een zachte stem dat ze snel weer terug zouden zijn. Nu is het waar dat we een ander gevoel van tijdsbesef hebben dan mensen, maar ik zie het helemaal voor me: ze zullen terugkomen als het al donker is en ik weet niet met wie ik moet spelen“.

“Maak je geen zorgen, Mario!”, zegt Lilibeth. “We zullen het mijn ‘familie’ vragen – ik heb ze nooit ‘baasjes’ genoemd, ik vind die term niet echt leuk! – als je met ons mee kan naar de zee.

VANDAAG IS HET 26 AUGUSTUS EN HET IS ONZE DAG.

Eigenlijk waren wij niet diegene die dit besloten, maar een zekere Amerikaanse dame, Collene Page, in 2004, op de dag dat haar familie haar hun eerste pup gaf. Vanaf die dag werden we nog belangrijker. Ongelooflijk, hè? Hoe zou je het vinden om deze dame een bedankkaartje te schrijven?”

“Dat zou geweldig zijn, meisjes, vooral omdat we veel dingen voor onze gezinnen doen: ten eerste brengen we vreugde, balans, liefde, doorzettingsvermogen, kameraadschap, en we vragen er niets voor terug. Nooit. Slechts één ding: GERESPECTEERD worden precies zoals men binnen een familie gerespecteerd zou moeten worden.

We zijn dragers van onbetwistbare en prachtige waarden, en toch, hoe worden we soms behandeld? Met verveling, met nerveusheid, soms zelfs met verlatenheid in verschroeiende en verlaten straten. Vooral in de zomer. Dat vind ik niet leuk. Het is niet eerlijk. Oh, en bedankt voor de uitnodiging. Ik zou heel blij zijn om te komen.”

Een paar minuten gaan voorbij en de twee zijn terug.

“Hé daar! Ze hebben duidelijk ja gezegd. We gaan naar het strand onder de parasol en het zal heerlijk zijn. Wist je dat er toeristische faciliteiten zijn die aan al onze behoeften voldoen? Dus, breng je zwemkleding en zonnebrandcrème, zij zorgen voor de rest. We zijn zo blij!”

“Ik weet niet hoe ik je moet bedanken. Maar hoe zeg ik dit tegen mijn ‘baasjes’?

Ze zullen zich zorgen maken als ze terugkomen en me niet vinden!”

“Weet je wat, Mario?” – Lilibeth vraagt heel serieus: “Ik denk dat je ze een lesje moet leren: mensen moeten honden niet in de steek laten, zelfs niet als je ze in hun eigen huis achterlaat. We begrijpen ze wanneer het nodig is vanwege werk, maar niet vanwege een bevlieging. Het is niet eens de eerste keer dat ze het doen. Denk er eens over na: vandaag is onze dag, dus we kunnen alles doen, vind je ook niet?”

Doordacht begint Mario zijn rugzak in te pakken, zowel vrolijk als nostalgisch tegelijk. Dan ziet hij een wit papier naast zijn kom – mijn ‘baasje’ moet het vanmorgen hebben laten vallen -, hij doopt zijn poten in het water en begint te schrijven. Een paar woorden, maar direct ter zake

“Hallo, als je me niet thuis vindt, maak je geen zorgen. Ik ben naar de zee met Lilibeth haar familie. Ik kom snel terug, maar je moet me een belofte doen zodra je me weer ziet: JE ZULT me NOOIT MEER ALLEEN LATEN in de ZOMER, WANT ZELFS als ik niet KAN BLAFFEN, KAN IK LIJDEN, EN MISSCHIEN HEB JE DAAR NOOIT AAN GEDACHT. IK HOU VAN JE, MAAR IK WIL JOU LIEFDE ERVOOR TERUG. ALLEEN DIT. IK HOOP DAT HET NIET TE VEEL GEVRAAGD IS. GROETJES, MARIO.”

Lilibeth’s gezinsauto staat klaar en haar vrienden wachten hem op met hun tongen uitgestoken: deur open, ze springen erin en zijn klaar om te gaan. Op naar het strand!!!

“Wat een prachtig leven!”

Kira