Caorle, VENEZIA 
Het was 1992 toen de VN (Verenigde Naties) officieel de INTERNATIONALE DAG VOOR MENSEN MET EEN BEPERKING OPRICHTTE, waarbij 3 december werd erkend als een belangrijk jubileum vanuit elk oogpunt: sociaal, ideologisch, praktisch. Het volgende jaar heeft de Europese Gemeenschap in het kielzog van de rechten verankerd hoe het belang van deze dag over de hele wereld moet worden weerspiegeld, niet alleen om het bewustzijn van deze onderwerpen bij burgers te vergroten, maar ook om samen oplossingen te vinden om hun levens meer waardig te maken.
MENSEN MET EEN BEPERKING IN EUROPA ONDER DE ARMOEDEGRENS LEEFT
De duizelingwekkende cijfers van de post-Covid 19-pandemie vertellen ons, in een synesthetische climax, hoe 29% van de mensen met een beperking in Europa onder de armoedegrens leeft; van hen kan de meerderheid door hun lichamelijke en/of geestelijke gesteldheid geen werk vinden.
Verdrag inzake de rechten van personen met een beperking
Als we een stap vooruit zetten, komen we bij 2006, het jaar waarin het VERDRAG INZAKE DE RECHTEN VAN PERSONEN MET EEN BEPERKING werd ingevoerd, een verdrag dat gelijke kansen voor alle burgers, gelijke waardigheid en dus gelijke kansen belooft. Sinds dat jaar is er weinig veranderd: in Europese steden en landen, Italië helaas een van de topplaatsen op de ranglijst, blijven incidentele structurele barrières voor fysiek niet-autonome mensen verschijnen, alsof door ‘geen magie’, gewoon aangezien de ranglijst van geestelijke gezondheid, vooral na Covid 19, een alarmerende situatie van mensen met mentale en psychologische beperkingen meldt.
Inclusie
Dus wat betekent het om een dag gewijd aan deze onderwerpen te hebben? Alles, maar als men niet op het probleem ingaat, loopt u het risico dat het niets betekent. Ja, want als we het woord ‘inclusie’ alleen blijven gebruiken als garantie voor uitgeoefende en verworven rechten, en zonder stil te staan bij de basisbehoeften die mensen met een beperking werkelijk hebben, kan de weg nog langer worden dan verwacht.
Daarnaast moeten we echt gaan nadenken over wat er staat in het wetsontwerp “Dopo di Noi” (Na Ons) van 25 juni 2016, een tekst die ons uitnodigt om na te denken over de vraag die hele gezinnen achtervolgt die een persoon met een beperking hebben in hen: wat gebeurt er als ouders, broers, zussen, familieleden of vrienden overlijden? Waar zullen deze mensen eindigen? Ja, want we hebben het over mensen en daar valt maar één uitspraak over te doen: niemand mag zich buitengesloten voelen. Niemand. Daarom is het pad van informatie en het belang van hulp, soms tastbaar, soms praktisch, de enige die we kunnen nemen als we eindelijk degenen die naast ons leven willen respecteren.
